Seal Island

Seal Island is een kleine landmassa zich op 5,7 km van de noordelijke stranden van False Bay , in de buurt van Kaapstad , in Zuid-Afrika . Het eiland is zo genoemd vanwege het grote aantal zeehonden dat het bezetten. Het is de thuisbasis van zeevogels ook en het is waarschijnlijk dat de niet-mariene soorten (in geen groot getal)  er zo goed te fokken (zie externe link naar de Avian Demografische Unit van de Universiteit van Kaapstad). Het eiland is een uitloper van de Kaap graniet en stijgt niet meer dan ongeveer 4-6 meter boven de vloedlijn. Het eiland is lang en smal-800 meter bij 50 meter. Er is geen vegetatie of bodem van enige betekenis en geen strand. Een radar mast werd gebouwd op het eiland tijdens de Tweede Wereldoorlog door een bemanning die in geprefabriceerde hutten leefden voor de duur van de bouw, maar deze toren is geleidelijk bezweken aan corrosie en werd omver geblazen in een winterse storm in 1970. Al die resten van het roestig, verwrongen metaal zijn de ruïnes en andere structuren van de verzegeling en guano -collectie tijdperk (eerste helft van de 20e eeuw). Wat rock inscripties gemaakt door jagers in de jaren 1930 zijn nog steeds zichtbaar.

Grote witte haaien

De dichte bevolking van zeehonden op bepaalde tijden van het jaar trekt belangrijkste roofdier van de zeehond, de grote witte haai . Seal Island en de aangrenzende wateren bieden zeldzame mogelijkheden voor diegenen die willen  getuige zijn van de aanvallen door de grote witte haaien op de Cape Fur Seal en  observeren van sociale interacties tussen dieren van beide soorten. Het eiland is bekend om de interessante manier waarop de  haaien hun prooi grijpen: een haai aanval zal komen van onderaf en smijten zichzelf uit het water met het zegel in zijn mond. Het is aangetoond dat als de zeehonden gaan naar de "Ring of Death" (waar de haaien cirkelen het eiland) op het oppervlak in plaats van op de duistere onderkant, hebben ze meer kans om op te worden gepikt door de snellere en agressievere grote witte.

Met hun vinvormige ledematen zijn de zeehonden en zeeleeuwen goed aangepast aan het leven in het water. Hun gestroomlijnde lichaam met een vaak dikke, isolerende onderhuidse vetlaag maakt dat ze zich ook in ijskoud water thuis voelen, waar de meeste soorten op vis jagen. De zeeolifant kan zelfs meer dan een uur onder water blijven.
Om jongen te krijgen en te zogen moeten ze het land (of het ijs) op. Daar bewegen ze zich heel wat onhandiger voort. De zeeleeuwen komen daar nog het beste uit de voeten doordat ze hun achterpoten naar voren kunnen klappen.

Soms wordt deze groep tot de orde van de roofdieren gerekend, waar ze in ieder geval het meest verwant mee zijn.

terug inhoud